Sinds de herfst ben ik vooral bezig met het reflecteren op mijn eigen werk.
Het begon met het onschuldig samenstellen van een portfolio voor mijn exchange.
Dat klonk nog als een simpele opgave. Daarna moest ik een essay schrijven over mijn eigen werk - met de nadruk op welke andere kunstenaars binnen je eigen werkwijze en traditie vielen. Dat was ook nog wel te doen.
Nu ga ik een paar voorstellen voor een boekproject indienen, waarbij ik een statement over mijn eigen werk moet schrijven. Ik heb de kans om mijn ge-ensceneerde fotos in magazines en boeken te laten publiceren.
Hoe meer ik er over schrijf, hoe slechter ik mijn eigen werk begin te vinden..Wat een paradox. Ik zwalk nog een beetje, mijn staged werk is vooral een onderzoek geweest..en nog een beetje intiutief ook. Ik had geen duidelijk statement tegen de samenleving ofzo.. Geen vastomlijnd concept.
Ik ben een beeldmaker - die nu zijn eigen creaties moet ontleden.
Als Gepetto die aan iemand moet gaan uitleggen hoe pinokio in elkaar is gezet - welke maat schroefen en welk soort hout hij heeft gebruikt. Dat er Praxis lijm voor nodig was in plaats een potje van de Action. Als een tomaat die moet uitzoeken hoe die tomaat is geworden. Zinloos of zinvol?
Terwijl ik net heb besloten eens even flink het roer om te gooien na mijn ge-ensceneerde fotos.Wat kan ik nog meer - wat is er nog meer - en vooral - hoe leer ik meer?
Door door te gaan in mijn ge-ensceneerde comfort zone? Of een potlood te pakken, camera uit het raam te flikkeren en potjes ecoline leeggieten op papier? Me in te schrijven voor Schilderlessen in Canada? Tekst als beeldende kunst? Film? Eens niet serieus met kunst om te gaan? Als straatmuziekant een schooldag doorbrengen? Headbangen met knuffels? Ik koos voor al die laatst genoemde dingen en het werkt!
Een kunstenaar moet zich constant in het onbekenden begeven.
Dat zei laatst een goede vriend tegen mij - en die deed niks met kunst.
En hij heeft gelijk.
Dat is toch al een statement opzich!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten