Canadeze verkoudheid....

Ik moest vandaag de hele dag ademhalen door mn mond, omdat mn neus helemaal dicht zat.
En alle andere mensen op school deden dat ook, want de verkoudheid heerst nogal.
Extra plastic hoesjes werden vandaag over de fotos gedaan, anders liep je kans dat iemand in een niesbui je werk ondersproeide, of dat je zelf over je werk heenlekte..
De schoonmakers hebben in iedergeval een extra rondje staan dwijlen.

En chagerijnig zijn ze allemaal. Mn klasgenoten vooral; ze groeten me niet eens meer als ik binnenkom, en als ik iets vraag beginnen ze te schreeuwen "Ja dat hoor je zelf te weten!! Jij stomme Europeaan..."
Dan geloof ik mn oren niet...en denk ik.. ben ik nou zo high van de verkoudheid, of zijn de mensen nou echt zo onaardig hier??

Maar het wordt steeds meer duidelijk dat het lekker je eigen zaakje redden is op school; Even naar de WC betekent werkplek kwijt, en bitchfights in de donkere kamer waren vandaag meer regel als uitzondering...

Volgens mij komt het omdat het hier zo hard waait (waardoor er zon is, maar vooral heel veel kou) ; en dan waaien alle goede stemmingen en manieren in een keer weg.

Ik heb die van mij dan ook maar heel stevig vastgebonden.

Arme jongen (2)

Twintig minuutjes van mijn huis?

Fotos zijn trouwens niet van mij (wat denken jullie nou van iemand die fotografie studeerd)

Ik heb trouwens veel verhalen te vertellen voor op mn blog. Maar niet de kracht om mijn vingers op te tillen en te typen - ben nog even druk bezig voor school! Wie weet binnenkort!

Arme jongen (1)

3 Minuutjes lopen van mijn huis.

Nog maar twee weken....

....en dan gaat de school al dicht!

Ja hier in Noord Amerika stoppen ze gewoon zo rond April. Ze hebben natuurlijk al sinds kerst bijna drie maanden hard gewerkt! Ja dames en heren. Drie maanden.
Tja en dan moet je toch echt snel met vakantie. Ze zouden nog eens overspannen raken. Onaceptabel. Wie weet klagen ze je nog aan.

Dus het gaat ongeveer zo: Over twee weken blokeren ze dan gewoon doodleuk je toegangspasje, doen een blitzkrieg ontruimingsactie (container voor de deur en inhoud van de school er in) en doen dan de deur op slot. Taxis naar Vancouver Airport staan dan al voor de deur om de hardwerkende leraren naar hun vier en half maand lange vakantiebestemming te brengen.

Een paar diehards gaan echter door; doen de deur open voor zomerlessen (Mei en Juni) en spekken de kas met 600 dollar voor 8 lesjes - voor de mensen die nog punten missen.

Raar systeem hier... zucht

Seattle

San Francisco

Grappig. Soms maakt iemand een foto van je die veel zegt.

Thanks Anne.

Understatement

Als ik ooit nog een zombiefilm ga maken, dan heb ik mn ideale locatie al gevonden.

Seattle.

"Dooie boel" is een understatement voor deze stad. "Zwart gat" of "Fokking dorp in vorm van een stad" komt al aardig in de buurt. Nou overdrijf ik natuurlijk een beetje, maar geloof me, je kan in het weekend downtown in het midden van de straat gaan lopen met je ogen dicht...Want er is gewoon helemaal niemand! (Wel goed, want ik kon de hele tijd naar boven kijken naar al die hoge gebouwen hier, Vancouver is er niks bij)

Deze leegte leverd natuurlijk wel interessant fotomateriaal op voor Sander, zeker toen ik vanmiddag bij een verlate pretpark aankwam. Het was koud, het regende, en de enigste mensen die aanwezig waren was de eigenaar van de draaimolen en de vrouw van de snoepkraam. De botsautotjes roeste al een beetje, en het reuzenrad was buiten gebruik. Foto maken? Geen probleem (hebben ze tenminste nog een beetje afleiding) Maar wel een trieste boel. En ook in het midden van het financial district was het nog wel raar. Grote lege pleinen en grote congres gebouwen die tot mijn verbasing open waren; (ik blij en fotograferen natuurlijk)

Ja ik heb bijna een vis tegen mijn hoofd geslingerd gekregenop de markt, en ook heb ik een colatje gedronken boven op de space needle (DUUR!), maar anders dan dat heeft Seattle niet veel te bieden. Ik ben blij als ik morgen weer naar huis mag.

(Nou ja, ik had wel een leuke avond hier - want muziek volop! Echt tof-, maar daarover later meer - anders ontkracht ik mijn statement hierboven)

Nog een filmset:

Maar niet zo moelijk te raden welke film hier gedraaid is natuurlijk. Ik heb net nog even Sleepless in Seattle gekeken om mij voor te bereiden op het weekend. Ik vertrek namelijk morgen voor 3 dagen naar Seattle, om aan mijn fotoboek te werken. Dat houd in dat ik van sochtends vroeg tot savonds laat ga fotograferen. Tenmisnte, dat hoop ik. Ik quote namelijk even de volgende zin uit de film

"What, you are going to Seattle? It rains 9 months a year there!!!"

Vandaar dat het waarschijnlijk door de buien heen rennen wordt, of gewoon mazzel hebben dat deze maand geen regenmaand is.
Wie weet. Mocht ik nou helemaal verzuipen dan hoop ik dat ik de kaart afdrijf en in Portland eindig. Daar wil ik namelijk ook nog even heen! Goed weekend!

Een Deja vu verklaard

Af en toe, als ik downtown op straat loop, heb ik ineens een lichte dejavu. Ik denk dan ineens dat ik een persoon zie ik die ken, of een plek die me bekend voorkomt. Niet zo gek natuurlijk - ik woon hier al een paar maanden - maar het zijn vaak mensen die me aan filmsterren doen denken, of plekken die ik eerder heb gezien op TV. . Toen ik laatst in de bibliotheek was, en de hierboven afgebeelde kaart in handen kreeg, viel alles op zijn plek. Naast dat Vancouver cheezy in 3d was getekend, zijn er op verschillende plekken logos van filmtitels geplaatst, om aan te tonen dat die op deze plek gefilmt zijn.

Vancouver is na L.A. en New York de stad waar de meeste hollywood films worden opgenomen. Naast dat het voor de amerikanen flink wat scheelt (de Dollar in Canada is voor hun maar 80 cent: dat scheelt best met je film van 20 miljoen) staat Vancouver ook bekend om zijn diversiteit van plaatsen. Moeten ze een scene in zogenaamd in China opnemen? Geen probleem, even naar Chinatown in Vancouver en filmen maar. De meeste van jullie zullen waarschijnlijk je favoriete acteur zien rondrennen Vancouver zonder dat je het weet. Alle X-files afleveringen, maar ook films als Jumanji en Look whos talking of Xmen zijn allemaal luttele minuten van mijn huis gefilmt. Drie stappen hiervandaan ligt het apartement van "Skully" in the X-files and so on. Dus toen ik vandaag zweerde dat ik een bekende actrice zag, kan dat best wel eens kloppen. Vooral op Davie en Robson street (respectievelijk 10 seconde en 10 min van mijn huis) lopen de bekende filmsterren vaak even rond voor een hapje eten tussen het draaien door. Toen ik die kaart van hierboven in mijn handen kreeg werd er ineens een kleine jonges droom werkelijk. Ik woon gewoon tussen de filmsets in! Na eventjes op Youtube wat titels opgezocht te hebben, kwam ik met een (voor mij hilarische )scene tegen, met mijn moeders favoriet : Richard Gere.
De scene hieronder laat gewoon meneer Gere zien lunchen (Skip het balet stukje), op de Granville Market..... Waar ik ook elke dag lunch. Waarschijnlijk op de zelfde stoel. Ik vind het best cool. Vannaf nu ga ik er een sport van maken: spot Vancouver in de film.

Gekke Nederlanders

Bij gebrek aan goed schrijfsel de laatste tijd, hier maar een foto van twee gekke Nederlanders. Die man aan de rechterkant is Jack, die op de fotografie afdeling als assistent werkt. Hij heeft tot zijn vijfde in Nederland gewoond (Rotterdam) en heeft dus ook de woordenschat van een vijfjarige. Met hilarische resultaten, want hij is net als een papegaai. Nu er weer een Nederlander over de vloer is praat hij me de hele tijd na, in de hoop weer een fatsoenlijk woordje te leren spreken. Ik heb zn woordenschat al uitgebreid met hedendaags vocabulair als "Reetveter", maar ook zinnige woorden als "Magnetron" ("Magggg-ne-troN...oh yeah, i keep on forgetting that" - Jack) en "Stofzuiger" ("The Dutch are crazy, dust sucker??") Aldus Jack. Je snapt al dat ik me op school dus helemaal thuisvoel met een maloote Nederlander....

Paradox van de dag

Ik ben gek op Jorg Colbergs photography blog "Concientious". Vaak slim geschreven, met veel links naar interesant werk; Vandaag kwam die ook weer met een scherpe stelling;

Paradox of the day

Here's something that I don't understand. Twenty five years ago, people would not have volunteered to enter a lot of their private information into an easily accessible public space, but you could have taken their photo without their permission without much of a problem. Today, it's the other way around: While people share more and more of their sometimes most private information with total strangers online, they'll get very angry if you take their photo without their permission. The only explanation I can come up with is that it's about control: Today's situation corresponds to people having more control over what they want other people to see (even if it makes very little, if any sense, to share as much information as some people do; and one can probably argue about whether it's really more control). However, if that is true the privacy argument about having one's photo taken disappears - how inconvenient! In any case, this is an interesting development, isn't it?

Ha

Moving trough the image @ The Concourse gallery, Vancouver

Ik had liever wat grotere prints aan de muur gehad (en een wat grotere portomonee om dat te bekostigen) maar afgelopen week is mijn eerste groepsshow in Vancouver ge-eindigd. Met succes, want ik heb al heel wat positieve reacties gekregen, iemand die mijn werk wilt kopen en mischien een plaatsje in een workshop van een bekende curator. Vannaf nu ben ik dan ook van mijn expositie angst af, en duik ik hopelijk over een paar maanden weer ergens aan een muur op?
Met grotere prints toch wel, want het hing er wel een beetje lullig bij naast die grote schilderijen (maar de show was tog een beetje een hit or miss verhaal...vele vonden het een te bonte selectie aan verschillende werken)

Sunshine Melodys

lol! Een paar maanden geleden kon ik hier alleen maar van dromen!
Maar vanmiddag stond ik toch met mijn eigen banjo bij een beekje midden in het bos te spelen, samen met Molly en haar Harp. Jason maakte fotos!

Brain Ulrich

Veel van mijn vrijetijd breng ik door met het zoeken en kijken naar werk van andere fotografen. Af en toe kom ik langs werk dat mij echt bijblijft, en die ik dan ook graag wil delen.

Afgelopen week kreeg ik eindelijk een boek binnen van de Chicago-based photographer Brian Ulrich.
Hij heeft een lang project lopen waarin hij het amerikaanse consumenten gedrag probeert vast te leggen.
Hij fotografeerd simpelweg mensen die aan het winkelen zijn, maar intereseerd zich ook in achterruimts en gekke plekken in winkels. Zijn fotos laten sterk de "zombie state of mind " zien, een soort van leegte en vervreemding tijdens het winkelen.
Ik kende zijn werk al wat langer, maar toen ik toevallig in San Francisco de Robert Koch gallery inliep, zag ik prints van zijn werk en werd ik nog enthousiaster. Kijk zelf maar op zijn website

Update http://www.notifbutwhen.com en dan gaat het nadrukelijk om zijn serie "Copia". Nog steeds mooie fotos. Gaat dat zien

Met je T-shirtje in de sneeuw...

Het weer in Vancouver is de laatste week een beetje willekeurig, net zoals mijn belevenissen en humeur. De ene dag loop je lekker in de zon en is alles ineens mooi, terwijl je de volgende dag wakker wordt met witte straten en een luchtemperatuur van
-8. Ik snap er niks van, evenals het feit dat deze week vanalles mis ging. Sleutel kwijt, laptop dood en fotoshoot verneukt.
Iedereen die ik spreek geeft de heftige volle maan de schuld, dus waarschijnlijk is het gewoon even een tijdelijk dal waarin de Vancouverites zich bevinden.

Maar, mischien komt het ook door licht tekort, aangezien ik flink wat dagen foto's heb geprint in de donkere kamer. Ik ben toch wel blij met een aantal fotos en het plan is dan ook om mijn eerste profesionele fotoboek samen te gaan stellen. Maar daarvoor moet ik eerst nog flink wat werk maken, wat de rede is dat ik volgende week een paar dagen naar de States vertek op avontuur. Na San Francisco ben ik reislustig geworden want er zijn veel gekke plekken in de states. Een andere rede is dat ik over een aantal weken geen toegang meer heb tot het fotolab, omdat mijn lessen dan officieel zijn afgelopen (en ik niet meer naar binnen mag!) Mooi is dat. Maar eerst ben ik jarig.

En maar goed dat ik op de kalender keek, want ik dacht eerst dat ik Zondag jarig zou zijn.
Zegt ineens iemand tegen me dat het Zaterdag is....en dat kopt. Ik voel me een demente ouwe vent.

Ik ga proberen een paar mensen uit te nodigen, om vervolgens een kleine "Dutch Pancake" party te houden! Vinden ze vast leuk van de clumsey European Dutchman (mijn nieuwe bijnaam.....)

Het is allemaal niet zo erg als je denkt

Die macbook van mij wordt gratis (!) gerepareerd. De bankmachine schijnt te weten dat ie geen geld meer had en schreef netjes 20 dollar terug. De sleutels worden vandaag gekopieerd. Ik zat er ff doorheen gister, zeker nadat ik een moeizame fotoshoot had gehad dit weekend. Maargoed. Ik ben druk bezig, ik ga door mn fotopapier heen als WC papier, en ik krijg wat negatieven terug vandaag. Ik ben gewoon lekker druk, zeker omdat de school nog maar een maandje duurt! Binnenkort weer een spannend verhaal op deze blog.

Geld weg

Probeerde van de week 20 dollar te pinnen. Kwam niks uit de machine, maar was wel van mn rekening afgeschreven

Sleutels weg

De hele ochtend opgesloten gezeten in mn eigen huis. Huisgenoot heeft mn sleutels denk ik per ongeluk meegenomen. Ben via het raam ontsnapt . Hoop dat er geen zwerfers inbreken.

MacBook dood

Daarom typ ik by vannaf iPod. Me laptop maakte gister ineens gekke geluiden en is nu stuk . Vaarwel verjaardagsgeld.

San Francisco (Deel 1)

Vancouver is geen amerikaanse stad. Dat is gelijk het eerste wat ik leerde toen we zondachochtend om 7 uur aankwamen in Seattle. Er was geen hond op straat ( slechts een verdwaalde krant zoals je die uit films kent) maar alles was groot. Het stadium naast het station was van het formaatje Amsterdam arena, en bij de wolkenkrabbers was ook niet moeilijk gedaan over een etage meer of minder. Slechts drie uurtjes geleden was ik mn bed uitgestapt en had ik Vancouver vaarwel gezwaaid, klaar om voor het eerst naar de States te gaan, en ik zat al in een compleet andere wereld.

Maar, Seattle was slechts het beginpunt van onze reis,, want daar wachte de trein die ons naar San Francisco bracht. Het had wel wat weg van een vliegtuig, inclusief stewards aan boord die 26 uur lang at your service waren. Nou ja, voor de reiziger met geld tenminste. Blijkbaar was de trein ergens in tweeen gesplitst. Wij bevonden ons op de sloeber/studenten afdeling, waar de keuze van onze avondmaaltijd bestond uit een cheeseburger uit de magnetron of een muffin ingekocht bij de macdonalds. De rijkelui daarin tegen konden genieten van een “Koffie specialiteitenbar” maar ook een heus filmtheater...
De hele rit werden we op de hoogte gehouden wat er nu weer werd uitgespookt in de eersteklas. “4 O clock we have a wine tasting going on, with some exclusive french cheese”
Dan hoorde je heel de trein weer zuchte, en werd er nog maar een blikje bier opengetrokken. Er zaten voornamelijk arme amerikanen aan boord, waarvan de meeste de hele rit bezopen waren. Maar praten willen ze allemaal wel, dus we zijn de hele rit lastiggevallen door nieuwschierige dronken mannen, die sterke verhalen vertelde over toen ze ook nog fotos maakte enzo.

Na 26 uur in de trein te hebben gezeten, en ongeveer elk mogelijk landschap dat er bestaat te hebben gezien (Van een rit door besneeuwde bergen tot watervallen in een natuurpark) stapte we uit in San Francisco, waar het, Jawel....lekker regende. Even voor de duidelijkheid: mensen gaan in Callifornia wonen omdat de zon daar altijd schijnt. Maar we hadden blijkbaar niet echt geluk. De conducteur verontschuldigde zich nog even voor het weer, maar gooide vervolgens de deur keihard dicht en reed verder naar L.A. (Waar het wel mooi weer was) Na eenmaal de taxi te hebben genomen naar onze verblijfplaats, klaarde het al wat op. En toen begon de fun.

We verbleven namelijk bij Andreas uit Noorwegen, die twee gekke huisgenoten heeft die bij Google werken. Die hadden wel even zin om ons “San Francisco in 300 Minuten” te laten zien, dus zo werden we met onze vermoeide hoofden gelijk door heel San Fran meegesleurt. Ik kan me niet eens meer herinerren wat ik allemaal heb gezien, maar gellukig heb ik de fotos nog. Eenmaal aan het eind van de tour gingen we nog “even” wat drinken. Maar dat “even” resulteerde gelijk in een avond wedstrijd zuipen....In Canada betaal je namelijk minimaal 4 dollar voor een biertje, maar deze bar had bier voor de magische prijs van......jawel....... 1 dollar.

Je kan je voorstellen: die canadezen werden helemaal gek.

De 20 dollar biljetten werden uit de portomonee getrokken, en tot hun verbazing omgeruild voor twinitg blikjes bier. “Its magic!” werd er geroepen, en het was ook magic hoe die blikjes weer in recordtempo leegezopen werden. Nou,dat was dan ook meteen het einde van de eerste dag. Hoe we thuis zijn gekomen is nog steeds een raadsel, maar de volgende ochtend zaten we allemaal “fris” om 8 uur aan het ontbijt.

We “bezochten” vervolgens fysiek het Moma, waar de helft van mijn klasgenoten uitgebreid de banken en stoelen in de lobby hebben getest. Een aantal uurtjes slaap werd alsnog even ingehaald. Volgens mij ben ik de enigste die entousiast door de bovenste etage stuiderde, want daar was (in tegenstelling tot de rest van het museum) interessante hedendaagse kunst te zien.
Naast kunstliefhebbers zijn mijn klasgenoten ook culinaire fijnproefers. Er werd dan ook unaniem gekozen voor de traditionele Amerikaanse keuken die avond. We eindigde in een jaren 50 ingerichte snackbar, waar we geheel in stijl onze burgers and fries kregen. Tot in de kleinste details beleefde we het jaren 50 gevoel, van een kleine jukebox aan iedere tafel, tot kers op je milkshake. Even vergaten al mn klasgenoten hun zorgen, en leek het alsof we in een film zaten. Want zorgen waren er zeker. Morgen zou namelijk de grote dag aanbreken waar er Polaroids in de studio geschoten zouden worden. En even nog ter informatie: Die zijn 200 dollar per stuk. Exclusief 1000 Dollar huur voor de studio. Spanning al om. Wordt vervolgd.

Is het al weer Maart?

Nou ja zeg,

Over dertig dagen schijnt Vancouver van winterpeen tot een stad vol met bloesems te transformeren.
De tijd gaat snel.

Ja hallo, ga eens wat op je blog schrijfen ofzo.....

...Ik probeer al de hele week kort en bondig samen te vatten wat ik nou in San Francisco heb uitgespookt, maar op dit moment lijkt het er meer op dat ik een epos ter grote van Lord of the Rings aan het schrijven ben.... Nog even wachten dus, en dan kan je een middag vrij vragen van je werk of school om te lezen (en mischien wel te zien(!) wat ik in San Fran heb gedaan.

Ik ben nog steeds in recovery mode - want als je ineens uit zonnig en warm callifornia in de kou en regen komt, kan dat behoorlijk demotiverend werken. En ook het vooruitzicht van nog maar een weekje of zes school, is eerder stressvol dan leuk.... Want, ik ben net begonnen heb ik het idee! En het concept huiswerk moet ik ook nog steeds aan gewend raken, dus dat zorgt ervoor dat ik maar amper naar mijn computer kijk. En er ligt ook nog ergens een berg negatieven op mij te wachten, want tja, ik ben nog steeds wel een ouderwetse fotograaf.

Dat zorgt ervoor dat de laatste weken (visueel) weinig te beleven is op deze blog, maar daar komt de komende dagen verandering in!

Tenminste, als ik wat tijd kan vinden tussen het graven in vuilnisbakken ( ik zoek een bureau!!)en het verpesten van mijn kleurtje in de donkere kamer.