De oogst

Allemaal C-41 (kleur) dus dat wordt...even slikken.

Vaarwel huur, hallo fotolab.

The American dream

Ik ben ondertussen alweer veilig aangekomen in mijn nederige stulpje in Vancouver. Mijn avonturen in San Francisco volgen na een nacht van slaap op een normaal bed (En niet het gangpad van de trein) en fatsoenlijk eten. Maar eigenlijk zegt deze foto hierboven al genoeg. Het was geweldig!!!

Waar ik mee bezig ben deze week....

- Scannen van fotos. (al lukt dat niet!!! De scanners lijken wel uit het computer museum gejat te zijn!!! Verspilling van metaal is het..!!)

- Printen van fotos (lukt ook al niet! Waarom snap ik niks van die kleuren doka's? Alle personen op mijn fotos zien er uit als aliens met paarse hoofden!)

- Nadenken over San Francisco. Ik heb een ticket gekocht, maar waar ga ik eigenlijk naartoe?? Ik weet dat er een grote rode brug is waar james bond op ging vechten. Er is een gevangenis. Er zijn heuvels. Dat is wat ik weet tot nu toe (Ik heb wel een couch om op te surfen denk ik: wat een geluk)

- Hele dag gratis koffie zetten op mijn afdeling. Wat een luxe. (lukt wel, vooral het opdrinken ervan)

- Gevijlt worden op vrijdag. Mijn klasgenoten willen mij verkopen aan iemand voor een date op valentijnsdag..... Die doen echt alles voor geld. (geen commentaar)

- Mij "verheugen" op de highlight van de week: schilderles op donderdag ochtend.
Denk aan je meest saaie wiskundeles op de middelbare school, maar vervang het ruitjespapier waar je op moet schrijven met schildersdoeken. Dan heb je een idee hoe het er aan toegaat.

- Proberen interlectueel te doen door acedemische boeken over ge-ensceneerde fotografie te lezen. Als ik mij wat wil versimpelen lees ik wat klassieke Amerikaanse literatuur. (mislukt alleen aangezien ik alleen de plaatjes kijk)

I love Craigslist...

Craigslist is mijn nieuwe favoriete website. Het is eigenlijk de marktplaats.nl van Noord Amerika. Je kan er voor vanalles terecht, van Koffiezet aparaat tot platonische liefdesrelaties. Maar....Ook voor gratis dingen. Heel veel gratis dingen. Zoveel dat er een speciale "free" sectie is, waar ik gloednieuw fotopapier tegenkwam.
Een emailtje later kon ik het ophalen in een mooi gebouw in Gastown. Het papier bleek van een meisje te zijn die was afgestudeerd op Emily Carr, en had nog wat ongebruikte dozen liggen... Alsjeblieft, dankjewel. Heel veel gratis duur fotopapier!!!!!
Van Zwart wit Fiber paper, tot een grote doos kleurenpapier!! Dat wordt heel veel gratis printjes maken de komende maanden :) Wat een gelluk maar weer!

Jason's quest for the Holy Polaroid....

Ik heb een jongen in mijn klas, die luisterd naar de naam Jason.
Jason is een vrolijke en aardige jongen. Hij lacht de hele dag, en helpt je graag een handje. Jason heeft slechts 1 raar trekje....hij heeft een lichte obsessie... Hij houd namelijk heel erg van Polaroids. En dan is "Houden van" nog een understatement. Deze jongen is wat je noemt een "fanatieke fan". Of eigenlijk gewoon een beetje gek. Hij is een wandelende enceclopedy als het op polaroids neer komt. Zijn camera zit altijd aan zijn hand gelijmt. In zijn kluisje zijn er meer dan honderden dozen vol met alle soorten polaroids die er bestaan. Hij doet niks anders dan polaroids. Hij ademt Polaroids. Hij heeft een boek opgedragen aan polaroids. Deze jongen heeft aan zelfmoord gedacht toen hij hoorde dat Polaroids niet meer worden gemaakt... (nou ja, hij heeft in iedergeval niet meer veel geslapen) Hij heeft vervolgens bijna moeten huilen van geluk toen hij hoorde dat er 10 mensen in Enschede weer Polaroids gaan maken... Jason, die houd van Polaroids. En iedereen weet dat.

Maar, Jason neemt niet genoeg met die simpele vierkanten polaroidjes. Nee. Jason is een man met een plan. Hij wil namelijk voor zijn afstudeerproject iets speciaals doen. Hij wil zijn polaroid meesterwerk maken.
De beste en grootste polaroid ooit. Eentje waarvan je mond openvalt. Waarvan je niet eens wist dat ie bestond. De gouden polaroid zeg maar.
Zijn quest lijd hem naar San Fransisco. In San Fransisco is namelijk een speciale Polaroid Studio.
In deze studio staat een hele speciale Polaroid camera. De ferrar onder de polaroid cameras. En dat is nog zwak uitgedrukt. Het is een ferarrie gecombineerd met een mercedes, Jaguar en BMW.

Het is DE polaroid camera.

Dit ding schiet Polaroids van 20 x 24 inch. Dat is voor ons nederlanders: 50x60 cm. Een Redelijke poster zeg maar. Maar dan wel een Polaroid. Een hele dikke vette Polaroid.

Kosten:

1000 Dollar voor de studio en de camera,
200 Dollar per Polaroid.
200 Dollar voor een Trein ticket
200 dollar voor een Hotel

Totale kosten 1 polaroid: 1600 dollar.

Maar geen probleem voor Jason. Tenminste, dat dacht hij. Maanden heeft hij niet gegeten. Een lening heeft ie aangevraagd. Maar toch heeft hij nog niet genoeg geld.
Nu vinden al zijn mede studenten dat echt heel zielig. En houden morgen een fundraising party voor Jason. Voor 10 euro krijg je een biertje en suport je jason. Zodat ie hopelijk ook nog een extra polaroid kan schieten.
Er hangen posters in de school. Er zijn invites via Facebook gestuurd. 20 studenten hebben al laten weten dat ze komen (Das dus 1 polaroid). Allemaal voor Jason. En zijn polaroids.

Ik kan u trots melden dat ik met hem mee ga, om hem te supporten op zn quest .


(en hem lekker te laten freaken in de studio terwijl ik de toerist ga uithangen in Alcatraz en de golden gate bridge enzo)

Beste mensen, hierbij een oproep. wie nog een beetje geld overheeft, stuur dit AUB naar Jason op...

Het kan namelijk best dat hij vanwege alle spanning zn enigste polaroid keihard verneukt.

En dan hebben we allemaal een probleem.

Een groot probleem....

Ik denk dat je dan San Fransisco dan uit de WereldBosatlas kan gummen....

Nou ja.....dat je die paginas er gewoon uit kan scheuren, omdat ze gewoon niet meer relevant zijn.

Je bent gewaarschuwd.

Help Jason.

Stuur geld of kom naar het feest.

Doe het.

En red de planeet.

De beste ochtend ooit (voor slechts 10 dollar)

Ik had vandaag zo'n goede ochtend! Ik heb in lange tijd niet zo genoten van de simpele opgaven "Opstaan en naar school". Niks speciaals dus eigenlijk. Maar, ik woon op een plek waar opstaan en naar school heel leuk is.

Ik stapte namelijk de deur uit vandaag, en werd begroed door een heerlijk zonnetje en een paar vogels die hun eerste noten van het jaar floten. Ik liep een heuveltje op, en zag langzaam de bergen verschijnen. Het was een hele heldere dag, waarbij je echt een gigantsch mooi uitzich had en heel ver kon kijken. Ik kreeg kippenvel en dacht bij mezelf "Shit, wat is hier hier toch mooi, ik moet fotos maken!" Maar... eerst maar even ontbijten. Slechts twee blokjes van mijn huis begint een straat waar alleen maar leuke restaurantjes zitten. . De franse bakker op de hoek had een lekker bellegd broodjes in de aanbieding. Voor vijf dollar had ik een super deluxe baguette voor to-go. Ik besloot dan ook maar om dit even op het strand op te eten, en slechts drie minuten later bevond ik mij al op het strand. De zon scheen volop, en het was zelfs al een beetje warm. Terwijl ik mijn broodje aan het opeten was, kwam er een klein bootje aangevaren. Het was een watertaxi. "Ga je naar granville island?" vroeg ik. "Yeah sure!" zei de schipper. Voor drie dollar kon ik meevaren. Voordat ik het wist vaarde ik de rivier over. Vannaf het bootje kon je goed de skyline van Vancouver zien, en dat was echt prachtig. Het water schitterde van de zon, en alles was licht en helder. Het leek net een droom. Vijf minuten later waren we aan de overkant. Ik stapte uit, betaalde en liep het eiland op. Op het eiland was er van alles bezig. Muziekanten speelde liedjes en zongen vrolijk "Happy New Year" (ja echt...) De markt was gezellig druk, en gezinnen met kinderen liepen vrolijk over het eiland. Ik besloot maar even een biologische cappuchino te scoren bij een koffietentje, omdat mn les toch pas over een kwartiertje begon. Met mn biologische cappuchino liep ik de schoolhal binnenn. De expositie die net ge-opend was, werd druk bezocht. Toeristen en dagjes mensen liepen de school in en uit, en keken vol verbazing naar de creativiteit van de studenten.

- Shit - dacht ik bij mezelf. Wat is het hier toch leuk! Mn dag is nog niet eens begonnen en ik heb echt al het idee dat ik op een hele, hele mooie plek ben :)

Wat ik na een maand in Canada gewoon nog niet snap ....

- Waarom mensen hier in rijen voor restaurants wachten. Bij een redelijk restaurant moet je gewoon een uur wachten voordat je uberhaupt een tafeltje krijgt! Ik verbaas me dat er geen mensen op straat liggen omdat ze zijn flauw gevallen van de honger.

- De rook-regels hier. Je mag namelijk geen sigaret aansteken binnen zes meter van een deur. Een gemiddelde straat in Vancouver is vijftien meter breed, een stoep twee en een half meter. Dat betekend dat je legaal gezien je peukie midden op straat moet oproken....

- Waarom je geen alcohol kan kopen in de supermarkt. Je moet naar speciale drank winkel (die echt onvindbaar is) en je moet je spaarvarken zeker niet vergeten. Een sixpack bier kost hier namelijk vijftien dollar.

- En dan heb je nog goedkoop zwerverbier. Wil je iets "normaals" dan betaal je 36 dollar (!) voor een sixpack Heineken of ander Europees bier..

- Waarom drugs hier dan wel weer veel goekdoper zijn als Alcohol.

- En over drank en drugs gesproken. Waarom zijn canadezen om tien uur savonds al ongelooflijk bezopen??

- Waarschijnlijk omdat alle cafes al om 11 uur sluiten (!)?!?!!

- Waaronder "The Amsterdam cafe" waar je dan wel weer gewoon binnen wiet kan roken (?!)

- Waarom hier miljoenen dollars worden uitgegeven aan een Olympisch dorp, terwijl hier meer dan 3000 daklozen zijn....

- Waarom Paraplus "Not done" zijn in een stad waar het bijna dagelijks regent.

- Waarom mensen hier krampachtig vasthouden aan het concept van single-glass windows

- Hoe een nummerslot werkt (heeft niks met canada te maken, maar ik heb vandaag echt een half uur lopen kloten met een draaislot wat ik niet openkreeg)

- Waarom mijn school strenger beveiligd is als Fort Nox. Je hebt voor elke department een pasje nodig. En je moet je in sommige lokalen zelfs registreren als je binnenkomt (naam - handtekening)
Het toppunt was nog wel toen ik vandaag een simpele scanner wou gebruiken. Ik moet dinsdag eerst een workshop volgen (verplicht) over hoe een scanner werkt ( HA HA HA HA HA......nu wordt het wel heel triest...) Voor de printer (!) moet ik nog een aparte workshop aanvragen ....... Ik heb die vent echt vierkant uitgelachen, maar vervolgens voor woensdag maar een printer workshop ingeplanned.....

- Waarom Nederlanders zoveel klagen... Ons land is echt zo goed geregeld en er mag echt heeeeel veel. Echt. Ik mag zelfs scannen zonder dat ik de theorie over een scanner weet.

- Waarom hier zo gigantisch veel aziaten zijn. Ik heb dus regelmatig het idee dat ik Tokyo leuk (wel leuk trouwens, het zijn echt twee totaal verschillende culturen die hier naast elkaar leven)

- Waarom al die 17-year-old-azian-snotneuzen in gigantisch dure autos rondrijden....

P.s. Ik draag dit lijstje speciaal op aan Jolien kramer. Zij snapt namelijk niet waarom ik ineens van lijstjes houd. Ik ook niet.

Negatieven zuruck!

En ze zijn gelukt! Nou ja. Op een paar kleine technische details na dan (zo is de persoon een beetje onscherp vanwege de onmenselijke sluitertijd van 1sec). Dit is ff een ruwe scan, dus krassen + fouten = foto hierboven. Maar, er stond iig iets op het negatief (he!) Van de week ga ik deze groot inscannen en bewerken, en hopelijk heb ik dan voordat ik naar San Fransisco ga een grote versie in handen :)

Last Night....

Na een hele week van alles te hebben moeten regelen (Van Auto-decorstuk tot permissie in de parkeergarage), had ik gisteravond EINDELIJk mijn eerste fotoshoot in Vancouver. En die was spannend. Want Sander moest natuurlijk wel even werken met de duurste en mooiste 4x5 Camera (die ook de moeilijkste is).
Nu heb ik nog geen negatieven terug (morgen!) Maar ik hou mijn hart vast, want van de vijf uur dat we bezig waren hebben we uteindelijk maar 3 fotos gemaakt.....Waarvan slechts 2 met acteur...... Mochten die allebei helemaal verkloot zijn dan heb ik een klein probleem..... Hierboven iig een making of image, want die zijn altijd het leukst!
Dit keer had ik zelfs een assistent! (dank je Nick!) die zich puur met alleen de camera bezig hield. Ach en we hadden bier, dus het was ook nog best gezellig. Ik heb de smaak iig te pakken en ga de komende weken nog wat meer schieten!

Uhgg...

Nou, mijn eerste nacht in mijn nieuwe huis was niet heel succesvol. Volgens mij ben ik naast een UFO Landingsplaats gaan wonen. De hele nacht ben ik wakker gehouden door de vreemdste geluiden. Ook de verwarming die op 28 graden stond en de zwervers die de hele nacht door de vuilnisbakken aan het graven waren hielpen niet echt mee. Maar - dacht ik de hele tijd - Ik heb wel een raam! Ik keek er al naar uit om wakker te worden en eindelijk eens de gordijnen open te doen en een gezonde portie zonlicht in mn kamer te zien stralen. Toen ik echter vanochtend echter wakker werd, en voor het eerst aan de touwtjes van de luxaflex trok, bleek ik uitzicht te hebben op twee grote muren.

Great.

Volgende maand weer een aflevering van Sander Verhuist in Vancouver!

Verhuisd

Het was toch een beetje gek, om ineens mn koffers te pakken en de Taxi te nemen. "To the Airport, sir?" vroeg de chauffeur nog. "No no, i need to be somewhere downtown".

Ik ben sinds deze zondag officieel ge-upgrade van een Kelder in een hippiehuis naar een woonkamer in een Nederlands-getinte-downtown-"Suite". Mijn huisgenoot is namelijk ook een Nederlander. Dat betekend dat je weer eens kaas en bruin brood in de koelkast tegen komt, en in het Nederlands kan klagen over het weer. Maar het geeft ook
een raar gevoel, want ik heb ineens het idee dat ik op vakantie op de Veluwe ben ipv. dat ik in Canada woon.

Ook mijn "Kamer" lijkt wel op een Hotelkamer. Ik heb een bank, TV, eetgedeelte, keuken en slaapgedeelte, allemaal zonder afscheiding. Daarom gaan we volgend weekend even naar de Praxis, en nog even langs Ikea, om het een beetje fatsoenlijk te maken. Mischien rijden we ook nog even langs de "Dutch Store" om wat Hagelslag en pindakaas van de Alberthein op te halen. We zijn namelijk niet de enigste Nederlanders in Vancouver.

Je komt ze echt overal tegen namelijk. Voornamelijk zijn het canadezen met een Nederlandse vader of Moeder. Maar zo kwam ik afgelopen vrijdag ook een wereldberoemde Architect tegen op een opening, die in Nederland geboren was. Aardige man, die me vervolgens nog een lange busrijs bespaarde en me naar huis bracht. Over die opening gesproken - die was best interessant. Voor het eerst werd ik door mijn leraar voorgesteld aan flink wat bekende kunstenaars. Zelfs Stan Douglas kwam nog even hoi zeggen (mijn be-oogde stage-kunstenaar) Jammer dat ik niet even met hem kon praten, maargoed.

Maargoed, dat terzijde. Ik moet dus weer even aclimatiseren wat woonruimte betreft. Ineens doe ik namelijk geen boodschappen meer bij de safeways (snik) Maar bij de Super Value. En ook het straatbeeld hier is anders, mannen die elkaars hand vasthouden Ipv stonede hippies met hele kleine hondjes. Ook moet ik het nu doen zonder de "Naem" (mijn favo restaurant!) en de verse vis van Capers. Tja, eigenlijk moet ik gewoon weer opnieuw beginnen met alles ontdekken. Maar he - ik woon Downtown he - en dat is natuurlijk wel weer cool.