Granville Island

Mijn school ligt op een eiland. Hoe cool is dat? Elke ochtend loop ik een heuvel af, waar mijn uitzicht op de Vancouver skyline met elke stap verdwijnt en plaatsmaakt voor de gekke gebouwen op Granville island. Het is eigenlijk gewoon een stukje land onder een gigantische brug. Je loopt van de ene naar de andere kant in slechts vijf minuten, maar toch staat er oa.

- Een bierbrouwerij, die naast heel vies "Normaal" bier, ook bier met smaakjes fabriceert, zoals de "Winter Ale" die naar chocolade smaakt.
- Een handelaar in dure jachten.
- Twee superdeluxe vijfsterren restaurants
- Een franse bakkerij, (met fransen, maar zonder lekker brood)
- Een cementfabriek.
- Meer dan twintig zaakjes die allemaal verf en creatieven spullen verkopen.
- Een kinderparadijs
- Een poppudium
- Een piramide van gras.
- een treinlijn.
- Een Dans Theater
- Een straatmuzikant met een Banjo (Ik ben fan!)
- Een bootverbinding met downtown.
- Een overdekte markt die wel wat van een soek wegheeft.
- Een hobbyclub voor mensen die acteur willen worden
- Een wereldberoemde gallerie.
- Een houtwerkplaats.
- Vishandelaren
- Biologische cafes.
- Kleine winkelstraatjes.
- Een hele vage speeltuin waar stinkdieren rondlopen.
- Geen enkele sushi tent
- Geen enkele Starbucks.
- Glasblazers
- Parkeergarages die instorten.

En zo kan ik nog wel even doorgaan, met andere woorden, het is een hele andere wereld.

De grote grap...

Ik heb de grootste grap al ontdenkt van op uitwisseling zijn; je neemt behalve je koffer ook gewoon jezelf mee. Daar veranderd een 16 uur lange vlucht of een Skyline waar je "U" tegen zegt helemaal niks aan.

Sunday night music

Ik ben nog steeds een beetje aan het bijkomen van mijn gekke avondje uit in Vancouver, daarover straks meer. Als tegenmiddel voor de gaarheid die ik nu voel draai ik de nieuwe cd van The Whitest boy alive genaamd "Rules". Nu heb ik altijd een beetje gemengde gevoelens over mensen die hun favoriete muziek op hun blog gaan promoten; want who cares. Maar ik weet nu toch even niks beters te schrijfen (en te doen dan muziek luisteren) Ik weet zeker dat er een paar mensen zijn die deze muziek ook wel weten te waarderen, dus neem even een kijkje hier. http://r-t-c.blogspot.com/2009/01/whitest-boy-alive-rules-2009.html
Wie The Whitest Boy alive nog niet kent moet eens opzoek gaan naar de cd Dreams. Ik vind het condept van de band namelijk heel sterk; ze begonnen met het maken van elektronische muziek, maar hebben hun composities uiteindelijk met akoestische instrumenten uitgevoerd en opgevoerd. Daardaar zit er een soort gekke twist aan de muziek die het interessant maakt. Luister maar:


Nou genoeg. Ik ga koken en daarna post ik nog wel een gek berichtje!

Huh.....(of: Return of the oude doos)

Ik ben op dit moment toch te druk met slapen (Was weer eens te lang op school; op een hele vage manier doeken bouwen (Quote van de Instructeur: "I have never EVER seen anybody doing it like this before..?!!!) en high worden van olieverf, dus hier even een vaag plaatje die wel bij mn stemming past. Heeft niks met Vancouver te maken.. Maar met hart voor de zaak (of school)
Hier gingen een paar gekke aki studenten de school proberen te redden van de ArtEZ ondergang. . Ik sta er twee keer op (!)



Hmmm....Beetje luguber plaatje eingelijk zo .....
Nou om de boel op te vrolijken ook nog een vrolijke hippie dan, die trouwens een geniaal restaurant hebben waar je voor een 7 euro een volledig biologisch-macrobiotisch-en-nog-veelmeer-verantwoordelijk-maaltijd kan eten.



Nou, hopelijk kan ik dit weekend EINDELIJK EENS EVEN EEN FOTO MAKEN...en het zou ook nog leuk zijn om wat van Vancouver of omgeving te zien. Zoveel te doen hier. Trouwens, vandaag kreeg ik al de mogelijkheid aangeboden om ook wat van de States te zien. San Fran, Seattle, Bosten en New York zijn binnen bereik!... Leuk leuk! Nou morgen weer een spannend verhaal dames en heren! Weltrusten.

Kopje suiker lenen? Gitaar kan je krijgen!

Geloof het of niet, maar ik begon behoorlijke afkick verschijnselen te krijgen van gitaarspelen. Ik reed bijna twee keer per week een dag lang elke muziekwinkel af om gewoon ff te kunnen spelen met een gitaar of wat dan ook.

Gellukig bestaat er in deze wereld iets als "gewoon relaxte buren". Ik kreeg namelijk de tip om even met mn buurjongen een babbeltje te maken, aangezien die een zooitje gitaren had rondzweren in zijn kamer. Ik hoefde amper iets te vragen en kreeg al een zeer leuk modelletje in handen gedrukt. Of ik hem wil terug geven voordat ik weer naar Nederland ga, dat is zo'n beetje alles wat ie zei. Nou, als dat alles is? Ik heb beloofd van hem toe houden alsof het mijn eigen zoon is. Morgen krijgt ie meteen een opknapbeurt. Nieuwe snaren en een laklaagje staan op het menu. En hij klinkt ook nog heel tof! Nu maakt het allemaal niet meer uit wat er gebeurt, ik speel me er wel doorheen!

Chagerijnig zootje

Elke willekeurige reisgids vermeld dat Vancouver een van de mooiste en meest aantrekkelijke steden is om in te wonen. Het schijnt hier zelfs zo leuk te zijn, dat het in de top 10 staat van meest leefbare steden in de wereld. Nou, ik geloof er geen hol van.

Of de schrijfers waren net zo High als die hippies hier, of ze zijn vergeten dat Vancouver ook gewoon 4 seizoenen heeft net als de rest van de wereld. Als het hier Winter is, is er geen reet aan . Ik heb de afgelopen weken nog geen fuck van de stad of bergen gezien vanwege de dikke mistwolken die door de stad hangen, en ik mag blij zijn als ik straks nog weet hoe een zonnestraal er ook alweer uitziet. De mensen hier zijn vergeten hoe ze moeten lachen, en dat als je kleding koopt je niet alleen maar kan kiezen tussen grijs en zwart. De weervoorspellers in Vancouver bakken er ook al niks van. Ik chek namelijk elke nacht voor het slapengaan het weerbericht. Bijna altijd wordt er dan een zonnetje voorspelt. Ik zet dan mn wekker extra vroeg, zodat lekker de hele dag kan gaan ontdekken en fotos kan gaan maken. Dan wordt ik dus heel vroeg wakker, en ren naar het raam, waarvanuit ik dan nog steeds gewoon dikke vette mistwolken zie...en met een beetje geluk ook nog wat regen. Dan probeer ik met mn chagerijnige hoofd weer te gaan slapen maar dat lukt dan ook niet meer.

Zo zit ik dus al de hele week als een vermoeid en teleurgestelt hondje voor het raam te wachten, hopend dat Mr. Sunshine een keer terug komt van vakantie.

Eigen huis in puin...

Ik weet nog goed dat ik vroeger het leuk vond om met mijn zusje eigen huis en tuin na te spelen. We konden dan avonden lang onze kamer verbouwen volgens wat we net op TV hadden gezien..
Nou, dat gevoel kwam afgelopen week ook weer naar boven, toen ik even besloot mn kamer onder handen te nemen.
Voor wie het niet weet, mijn eerste maand in Vancouver breng ik door in een kelder zonder ramen, inclusief lekkage en gekke wormen en torren enzo. Ik had eigenlijk het plan om een hele zielige foto van mijzelf, hoestend en bleek, in mijn kelder te maken - met mn gironummer eronder. Maarja, zonder bankpas heb je daar nog geen fuck aan, dus besloot ik maar even de boel onder handen te nemen. Ik fixte in een paar uurtjes een relaxt zit/werkhoekje met nep-raam. Met een fles wijn en Jazz gedreutel op de achtergrond is de kelder ineens een heel stuk leefbaarder.

Zie hier onder het VOOR en NA plaatje. (Ik weet trouwens niet waarom de eerste er uitziet als een of andere MRI-Scan, maar het gaatom het idee)






Volgende maand upgrade ik trouwens van een kelder zonder ramen, naar een woonkamer zonder deuren. Om jaloers van te worden, nietwaar?

Onthoofd....

Er heerst een algemene opvatting dat japanners soms knettergek kunnen zijn. Nou, vandaag is deze stelling weer eens opnieuw bewezen.

Ik dacht even fijn wat fotopapier te gaan kopen bij een van de vele fotowinkels in Vancouver. Ik werd geholopen door een klein japannertje, die tijdens het betalen om mijn Pinpas vroeg. Nu is uit twee weken ervaring gebleken dat mijn ABN kaart het in veel winkels niet doet, maar de hij stond er op om het te proberen. Hij nam de kaart uit mn handen en parkeerde hem in de gleuf van zijn pinaparaat. Vervolgens ragte hij mijn kaart er met zo'n grote kracht er doorheen alsof er even veertig jaar frustratie afgereageerd moest worden op de pinautomaat. "Wow, be carefull with that" riep ik meteen. De machine gaf echter geen response, dus dat was voor hem de aanleiding om opnieuw de kaart er doorheen te trekken als een bezetenen. Weer geen response.Toen ragte hij mijn kaart voor de laatste keer er doorheen, alsof hij een buffalo aan het onthoofden was met een samurai zwaard, en KRAK....Opeens had de jappener niet 1 nederlandse bankpas, maar 2 passen in zijn hand....

Ik betaal hier voortaan alleen nog maar met Cash. Muntjes welteverstaan. Die sloop je niet zo makkelijk.

Lost in ..... Translation

Na een dag van intense les en goedkope muesli had ik zin om mezelf eens op "echte" goede Sushi te trakteren. Na wat research kwam ik terecht in een van de beste Sushi restaurants die Kitsilano (de buurt waar ik woon)te bieden heeft. Het decor zag echt Japans uit, het beston vooral uit veel kleine kamertjes waar je op de grond kon eten. Ook een authentieke sushibar, waar je zeg maar aan het keukenblad van de kok zit, is aanwezig. Het leek me dan ook wel lachen om plaats te nemen aan deze bar.

Een vriendelijke kleine Japanse kok met slecht engels (ja echt, zelfs in Canada) begroet me bij binnenkomst. Vervolgens grijpt hij met zn hand in een aquarium en begint driftig te hakken. Enkele tellen later staat er een bord met zeewier, sesamzaad en wat ondefinieerbare stengeltjes voor mn neus. "Zis iz Apetiaaaiser vor joe" zegt hij, en blijft doodleuk staan om te zien hoe ik het goedje naar binnen werk. "Iz It goet?" vraagt de kok vriendelijk. Ik knik en steek mn duim op, terwijl ik het zeeuwier door probeer te slikken. De kok glimlacht en drukt de kaart voor mn neus. "Dis iz special of da day" - en wijst naar een paar japanse namen op de kaart. Er staan een stuk of 10 gerechten die allemaal doodleuk hetzelfde worden vertaalt naar "Some sort of white fish". Ik snap er niks van en vraag hem maar of die niet gewoon een van zijn speciale sushirollen kan maken. De kok knikt vriendelijk (Zank you) en begint weer driftig te choppen.

Ik kijk rustig om me heen en zie in mijn rechter ooghoek een kleine jappaner staan. Aangezien er bijna niemand in het restaurant zit (het is al rond 11en) fungeert hij als mijn persoonlijke ober. Telkens als ik net klaar ben verschijnt er een kleine arm van achter die mijn bordje weghaalt. Ook mn bier wordt netjes bijgeschonken waardoor ik al mn aandacht kan richten op de kok, die met de grootste preciesie mijn eerste Sushi rol fabriceert. Opnieuw blijft de kok kijken nadat hij mijn eten heeft overhandigd. Hij zegt iets japans en maakt gebaren alsof hij soep aan het roeren is. "Soja sause, Soya Sauce" roept hij. Ik volg maar braaf de instructies van de chef op, en doop de sushi in wat soja saus.

Ondertussen legt hij de kaart weer voor mij neer en steekt de BBQ aan. Of ik ook iets op de BBQ wil hebben. Ik vraag hem naar het beste wat hij heeft, en hij wijst snel een paar namen aan. Ik knik en vervolgens rent hij naar de BBQ en begint te bakken. Ik pak de kaart en kijk goed naar wat ik eigenlijk heb besteld. Tot miijn grote verbazing heb ik onderandere voor voor de tong van een koe gekozen. Ik zie vervolgens de kok met drie dunne glibberige tongetjes aan de haal gaan op de BBQ, waarbij ik spontaan moet denken aan de drie arme beesten die nu nooit meer "Booeee" kunnen roepen. Ondanks dit verschrikkelijke beeld smaakt het eigenlijk best goed, en ook de speciale asperges gaan er goed in.

Na nog wat woordwisselingen met de kok wist ik het toch nog voor elkaar te krijgen om een zalmsushi te bestellen, precies zoals ik wou.
Daarna zit ik echt vol en reken ik af. De kok zegt meer dan vijftien keer "Zank you" en ik wordt ook nog uitgezwaaid door de hele staff van het restaurant, die luidruchtig dingen in het Japans beginnen te roepen (Hopelijk een goed ding...)
Ondanks de borden van de Ikea en de muziek van Christina Aqualera op de achtergrond voelde ik me toch even "Lost in Translation"....

De laatste paar dagen ben ik in de stemming om lekker veel boeken te kopen en te lezen, vooral omdat ze hier goedkoop zijn. Op dit moment ben ik bezig (of probeer ik iig) een van de boeken van Raymond Carver te lezen. Hij is een van de bekenste Amerikaanse schrijvers die korte verhalen schrijft over het dagelijks leven in de Suburbs van Amerika. Ik sprak laatst iemand die vond dat mijn foto's op zijn verhalen lijken. Ik vind dat wel interessant omdat veel van mijn inspiratie vooral uit Film, Schilderkunst en Fotografie komt, maar eigenlijk nooit uit literatuur? Kan dus nooit kwaad om met een lekker duur goedkoop wijnte (12 fucking dollar voor de goedkoopste rode wijn) in mijn kelder zijn boek te lezen.

Hierbij de eerste twee fotos die ik interessant vond bij het bekijken van mijn contactsheets. De oogst is wat mager vond ik, maar mischien dat ik de komende dagen nog wat interessante fotos tegenkom. Het weer in Vancouver is nu ook wel lekker (zonnetje en 10 graden), dus het ideale moment om nog wat meer van Vancouver te ontdekken en te fotograferen.

Ik moet trouwens oppassen niet te gewend te raken aan de "Convienience" die je ervaart bij het ontwikkelen en printen van je fotos op Emily Carr. "The Photo Lab" is echt de droom voor iedereen die nog analoog werkt (en dat zijn er heel wat in Vancouver; tot mijn grote verbazing) De meeste chemicalien zijn voorgemixed, waardoor je werkelijk in no-time flink wat rolletjes kan ontwikkelen. Ook de grote rij tafels met ingebouwde lichtbak werkt lekker (en ziet er nog cool uit ook.) Ik denk dat ik nog heel wat ga missen op de AKI.

Morgen heb ik mn tweede les over geensceneerde fotografie waar we leren over 8X10 cameras (voor de foton00bs: een camera waarmee je negatieven kan maken van een A4tje; goed genoeg om een Billboardsize print mee te maken).
Ik kijk er erg naar uit, zeker ook omdat ik weer vol zit met ideeen voor staged fotos!

Waar zijn die fotos dan?

Ik heb een lekker relaxed weekend gehouden; fototje hier, sushi daar en ik heb zelfs nog een half uurtje Banjo gespeeld. Zodra het niet regent is Vancouver toch wel een klein paradijse. Ik heb de afgelopen paar dagen een paar rolletjes volgeknalt die ik morgen ga ontwikkelen, gewoon om mn foto-motor even op te starten. Het is tijd om mijn eerste indrukken een beetje in beeld te krijgen. Morgen dus hopleijk fotos, maar in de tussentijd heb ik even iets in elkaar gefotoshopt; zo ziet een typisch canadees mannetje er uit (volgens een uitgebreide beschrijving van een dronken drummer die ik laatst sprak) Canadees vrouwtje volgt hopelijk soon..

Wist je dat (1).....

.... De noord-amerikaanse supermarkten toch wel geniaal zijn.

.... Ze meestal drie keer zo groot zijn, maar ook drie keer zo goed georganiseerd.

......Zo hoef je niet een dertienjarige snotneus te vragen waar de suiker staat, maar gewoon de bordjes te lezen die boven elk gangpad hangen.

......ze elk gangpad ook per thema hebben ingericht: zo vind je al je ontbijt spullen bij het ontbijt gangpad.

......ik me nu afvraag waarom alberthein zo moeilijk doet.

......ze hier ook een bonuskaart hebben, die gemiddeld drie tot vier dollar korting geeft.

.....ik voortaan alleen nog maar naar de Safeway supermarkt in Canada wil.

......al is het maar omdat ze hier voor een spotprijsje verse vis verkopen (al is het wel goed
zoeken want over het algemeen is het vrij duur)

.....die je wel zelf moet fileren en ontgraten, want de visboer had in zn vinger gesneden.

.....Het stopknopje in de bus een soort veredelde waslijn is waar je aan moet trekken.

....mensen in Vancouver toegeven dat het is omdat ze dan minder hoeven te bewegen

....ondanks dit alles er geen echte dikke mensen op straat lopen.

....mede ook omdat ze allemaal health freaks zijn die hun organische musli naar binnen werken
tijdens hun joga ochtendles,

..... maaar zich vervolgens wel weer volgieten met starbucks voordat ze de auto naar het werk nemen?

....Ze bij starbucks wel houden van moeilijke namen als White Mocha organic latte espresso of Skinny Vanilla late Grande

.....Ik na het laatste genoemde drankje bijna over mn nek ging

......omdat ze een soort pannenkoekenstroop over je koffie flikkeren,

......ik nu maar thuis blijf voor een gewone "Cappuchino"

..... en zelfs kan kiezen hoe ik hem zet, aangezien er drie espresso aparaten aanwezig zijn.

....en dan nog beweren dat nederlanders koffie verslaafd zijn!!

Wist je dat (2)...

....Sneeuw niet wordt gewaardeerd, de meeste omschrijven het zelfs als walgelijk...

.....Elke avond het huis hier volzit met hippies die wiet roken en tekenfilms kijken

....vervolgens al hun spullen achterlaten en weggaan (thanks voor de gitaar trouwens!)

.... ondanks de gitaar en de espressoapparaatjes ik toch wil verhuizen, omdat mn kelder nu lekt.

.....en de keuken trouwens ook, terwijl ik net zo’n zin had om te koken

.....omdat mijn gemiddelde avondmaal de afgelopen week bestond uit Sushi en Sushi

......of een hamburger bij een tent genaamd Vera. (lol)

......die trouwens hele goede hamburgers heeft met een hoog PIMP gehalte,

......zo heb je alleen al vijf soorten mayonese om uit te kiezen

......Ik dus een uur er over heb gedaan om een burger samen te stellen, omdat je zelfs het typen sla kon costumizen

....Ik dus amper thuis eet, want uit eten is echt goedkoop (10 eurie uitgebreid eten)

....Al is het toch vaag om een italiaan of Grieks restaurant in Noord Amerika te zien; het klopt niet.

..... de klassieke pastelkleurige snackbarren hier trouwens wel weer kloppen en echt leuk zijn.

....Het blokkensysteem in de stad trouwens ook best handig is.

....je niet moeilijk hoeft te doen van; bij de molenstraat rechts en dan derde links en dan weer eerste rechts na een stukje rechtdoor.

,.....je gewoon opgeeft welk wegnummer je straat kruist.

..... en dan kunnen de meeste het al vinden.

...... Al zijn de straten hier soms een kilometertje of 20 lang.

...... dus de voetwagen niet zo'n succes is hier.

.... ik weer hoop op sneeuw want dan kan ik naar school skieen.

.....al moet je opassen voor de vele honden hier.

....in de wijk waar ik woon wonen namelijk meer honden als kinderen.

.....er zelfs een hondenbakkerij aanwezig is.

....die alleen maar biologische snacks voor je hond verkopen.

Sander hartje zooi

Ik zit hier nu in de bibliotheek in Vancouver, gewoon door wat fotoboeken te bladeren. Ik heb mn spullen een beetje her en deer uitgestalt op een tafel, en het valt me op wat voor zootje het nu al is. Waarom maak ik altijd zo snel zooi? Hoe komt het dat ik hier talent voor heb? Ik laat ook al alles slingeren op Emily Carr (teken dat ik me er thuis voel) Maar waarom? Zelfs met de inhoud van mijn kleine koffer weet ik al mijn nieuwe kelder kamer op zn kop te zetten. Ik ben echt ongeloofelijk. Heeft iemand een link naar het inschrijfformulier voor de Anual Messy-person-awards van 2009?

Cameravrees?

Sinds ik hier ben heb ik mijn fototoestel nog geen enkele keer aangeraakt, waar ik me nu langzamerhand schuldig over begin te voelen. Normaal gesproken zit mn camera aan mn hand gelijmt en ben ik ready for action. Ik zit hier op mn nieuwe school en probeer alles en iedereen te leren kennen.
Toch wordt mijn vrijheid en geduld hier langzamerhand op de proef gesteld, aangezien je hier alles duizend keer moet chekken, regelen en weet ik veel wat. Te laat voor je les staat hier ongeveer gelijk aan drie zweepslagen. Als je niet oppast verleer je de AKI-Style snel hier! Iedereen is gestrest, vliegt door de gangen en werkt zich te pletter (school is pas vier dagen bezig!)

Daarom heb ik voor morgen een kleine therapie sessie bedacht: ik ga al mn zakgeld aan goedkope rolletjes uitgeven en lekker rondlopen en schieten, gewoon chill alsof ik in Enschede ben ofzo. Ik heb het nu al nodig na amper anderhalve week. Laat al die stressers hier maar op school zitten....

Wancouver

We zitten in de auto en rijden een heuveltje op. Langs de kant van de weg staat een rij met mensen. Ze zien er opgewonden uit. Het lijkt wel alsof Jan Smit cds aan het signeren is. Ik kijk vragend uit het raam.
"Oh, die mensen staan te wachten voor een slijterij van de overheid" zegt Sam.,"je kan hier geen alcohol kopen in de supermarkt dus moet je daarheen” Het begint te regenen, maar de mensen blijven braaf staan. Het is oud en nieuw, en ik ben in Vancouver



“Heb je zin in Sushi?” vraag ik. “Ja tuurlijk” zegt het meisje met de meest vage auto waar ik ooit in heb gezeten. Het is een luchtblauwe Pontiac, met een paar ramen in het dak. “Oh dat dak zit los ” zegt Sam. “In de zomer tillen we hem er af, en dan hebben we een Cabriolet”. Het verbaast me niks. De auto is een ghetto op wielen. Er liggen overal pakjes sigaretten, lege verpakkingen en veel andere zooi. De gordels zitten vast met tape en het dashbord zit zo los als een scheef kastje van de Ikea. De achterbak kan ook al niet open, en soms gaan de ramen niet dicht. Leuk bakkie. “Jij hebt echt de meest coole auto die ik ooit heb gezien” zeg ik.

Haar huis is niet veel anders als de auto. Ik betrap een kakkerlak tijdens het koken, hij probeert van mn tomaten te eten. Ik chop hem met een mes door de helft, en gooi hem in de vuilnisbak, waar de rest van zn familie in ligt. Ik was het mes af met “afwasmiddel” van Palmolive. Ik vermoed dat het shampoo is met een verkeerd etiket er op. UIt de kraan komt bruin water. “Hoeveel betaal je voor dit huis sam?” vraag ik. “Uh, in totaal iets van $1400 ofzo? mischien wel meer?”. Ik zucht. Vancouver is niet echt goedkoop. Dat wordt nog leuk met kamers zoeken.



 Opeens staan we in het donker, blijbaar heeft een van de stoppen het begeven toen Sam de elektrische kachel inplugte. “Oh fuck, ik weet helemaal niks van elektriciteit” zegt ze. We kijken in de meterkast, waar een soort kleine gloeilampen dienst doen als stoppen. “Uh oh, ik denk dat die een beetje lastig te koop zijn hier” zegt Sam “Die worden niet eens meer gemaakt”. Gellukig komt de zwerver die op de gang slaapt ons te hulp schieten “We breken gewoon in bij iemand die niet thuis is en jatten een stop dude! No problem!” We lachen om zijn grap, maar hij bedoeld het serieus. “Nee we gaan ze wel kopen joh, die moeten vast nog wel ergens te vinden zijn”. Sam stapt in haar ghetto car. “Je hoeft niet mee hoor, ga maar lekker in de Cornerstone Cafe zitten, daar heb je gratis wireless” Een paar uur later belt ze op, ze heeft ze niet kunnen vinden.
|


Op de T.v. in de cornerstone speelt een ijshockey wedstrijd. De enigste twee gasten, twee politiemannen van eind veertig, kijken obsessief naar de puk die over het ijs vliegt. “Doe me maar een Cappuchino” vraag ik aan de barman. “Wil je veel foam, of heel veel foam?” vraagt hij. Hij houd twee verschillende bekers voor mn neus“ Uh, doe die maar” en wijs naar een willekeurige beker. Even later krijg ik een cappuchino voorgeschotelt die nog het meest weg heeft van een koffie met badschuim. “Thanks man” zeg ik. Ik roer in de beker om te voelen of er uberhaupt wel een laagje koffie inzit.



In Vancouver schijn je te kunnen Snowboarden en surfen op dezelfde dag. Op de terugweg van de Cornerstone moet ik skieen. Niet dat de cafe aan de piste ligt hoor, maar alle wegen zijn een beetje heuvelachtig en bevroren. Een heuveltje af op sneakers is vergelijkbaar met de zwarte piste in Snowworld. Niet normaal hoe glad. Ik duw mezelf vooruit via een straatlantaarn en glij een paar meter naar beneden. Ik passeer twee chinezen die met veel moeite de weg op proberen te klimmen. De chinezen doen me een beetje denken aan de duitsers in Enschede. Ze zijn echt overal. Een van de chinezen kijkt om hoe ik de weg af glij, en lacht. Hij doet me denken aan Cheng.



Ik kom aan bij een huis waar een kamer vrij schijnt te zijn. Binnen zitten twee gasten van een jaar of 25. Eentje doet er open. Ik krijg een camera in mn hand gedrukt. “Deze krijg je gratis bij de kamer”. Hij gebaart me naar de kelder. “Dit is em dan” zegt ie trots. “Ik kijk rond em vraag waar de ramen zijn 
“Oh uhh,”...... die zitten dr niet in, sorry man”. Hij loopt naar een stopcontact en plugt een stekker in. Een grote daglichtlamp springt aan. “Dit helpt wel een beetje”.
Nou dat wordt hem niet, denk ik bij mezelf...



Terug bij Sam vertelt ik haar over de kamer - kort samengevat “500 bucks and no windows”. “Oh maar dat hebben veel kamers hier in Vancouver”. Het huis is twee blokken bij die van haar vandaan. “Het is maar een kwartiertje van school, je kan het zelfs lopen als je wilt”. Ik denk na. Ik kan hier blijven tot zaterdag, maar dan is er geen plek meer om te slapen. Ook de kat die hier rondloopt is niet echt een pleziertje. Het beest ramt met zn kop tegen je kamerdeur elke ochtend. Omdat ie niet van uitslapers houd zegt Sam. Grote plukken haar vliegen dan onder de deur door, lekker voor iemand met kattenallergie. “Matthew heeft maanden voor een kamer hier in de buurt gezocht, maar niks gevonden, nu woont ie weer bij zn ouders” Matthew knikt terwijl hij Zelda op de Wii aan het spelen is. Sams vriendje is hier ook, best gezellig “Dude, just take that room....couse its really hard to find something close to school!!!”

Ik bel de dudes op dat ik de kamer neem. We hangen nog een kwartier aan de telefoon over mijn idee om een lichtbox/nep raam te maken. “The bassement will be like disneyland” roep ik. De jongen lacht - hij vind het prima. Ook de 7 gloednieuwe mountianbikes die nu officieel in mn kamer staan klinken achteraf toch wel lekker. Zodra er geen sneeuw meer is gaan we mountianbiken in het regenwoud, slecht twintig minuten hiervandaan. Maar toch wel bellangrijker - Er is een gitaar in huis, evenals een zeer grote keuken, tuin en woonkamer. Ik zal toch wel niet veel thuis zijn denk ik bij mezelf.