Come on! Feel the Illinois!

Toen ik vandaag k in de befaamde CTA train stapte , snapte ik eindelijk waar Den Haag z'n randstadrailidee gejat heeft. Chicago, de derde grootste stad van de states, heeft geen ondergrondse metro - maar eentje die boven de weg loopt. En die is best wel cool, want het geeft een mooi uitzicht op de stad. Natuurlijk kennen de meeste Europeanen deze tram wel, want dit is een iconisch kenmerk van Chicago. Andere uitvindingen hier zijn de Pan-Pizza (niet te vreten) en de wolkenkrabber.

En wolkenkrabbers genoeg. Vanuit het raam van de tram reden we langs alle soorten en maten. De meeste zijn vlak naast de tram gebouwd, dus kijk je vrolijk bij huizen en kantoren naar binnen. En ook ons hostel ligt aan de befaamde tramlijn. Dat betekend dus dat snachts om de 15 minuten mn kamergenoten rechtop in hun bed zitten. "Jiezus Chaaist?, what waz that?" riep een Indiaase jongen vannacht, die een bed verderop sliep. "I zink I just saw somebody lookin at me from the train". Lijkbleek keek die rond in de kamer, maar niemand leek het met hem eens te zijn. We zitten namelijk op zeven hoog - dus de tram zie je helemaal niet. Maar hij rijd wel. En die maakt een takke herie. Dus veel chago mensen hier in het Hostel die niet veel hebben geslapen. Heel gezellig dus, dus loop ik maar in mn eentje door de stad om te kijken wat Chicago te bieden heeft.

De stad lijkt opvallend veel op New York. Er is een eindeloze zee aan wolkenkrabbers, gigantisch veel musea en galleries - meer te doen dan dat je aankan dus. Alleen de drukte van NY ontbreekt. Zelfs tijdens Rush hour is de straat nog opvallend overzichtelijk - en ook lopen de mensen hier op een normaal tempo. Iedereen lijkt wat relaxter hier, en ze zijn zeker vriendelijker. Veel vriendelijker dan welke stad waar ik tot nu toe ben geweest. Op Portland na dan (maar daar ontmoete ik alleen maar mensen uit Ohio, een staat die praktisch gezien grenst aan Illinoise)

Op mn Ipod luisterde ik vandaag dan ook maar de hele dag in stijl naar Sufjan stevens "Feel the Illinoise". Maar volgens mij voel ik hem nog niet echt. Wat de illinoise dan ook mag zijn. De CD is soms heel opzwepend en feestelijk, maar Ik doe vooral rustig aan. Ik loop een beetje rond ,drink wat koffie bij starbucks en lees de krant. Ik merk dat ik na 6 maanden Noord Amerika al opvallend bekend ben geraakt met de omgeving en cultuur, waardoor ik niet meer zo de drang voel om maar elk dingetje te moeten ontdekken en te fotograferen. Ik loop niet meer rond met het idee van "Omg. Ik ben in Amerika" (en blijkbaar straal ik het uit, want alle toeristen vragen of ik hier woon en weet of er een goed restaurant in de buurt is - waarop ik antwoord: 1. Nee, ik woon hier niet 2. Nee, die bestaan niet) Maargoed, vandaag heb ik niet veel meer gedaan dan een paar gallerietjes bezocht, en savonds ff naar de film. Oh en een beetje gelaptopt bij de Barnes en Nobles. Mischien is die relaxte levensstijl wel de "Illinoise" die sufjan stevens bedoeld.

Morgen ga ik dan ook maar verder met mijn niets doen praktijken. Beetje foto's maken, beetje rondlopen, mischien bootje varen. Even relaxen en genieten van het feit dat ik nog heel even aan de andere kant van de wereld zit.