Zo tegen Woensdag avond moet ik echter de knop omzetten, omdat ik op Donderdag altijd schilderles heb. Ik vind het altijd een gek moment, omdat ik weet dat ik echt een paar dagen met schilderen moet bezig zijn wil ik een fatsoenlijk resultaat behalen.
Die dagen voelen echter als "terug in de tijd" en beleef ik mijn Schilderlessen alsof ik weer in het eerste jaar zit. Ik kan experimenteren en ontdekken wat ik wil. Iets wat ik (nu al) begin te missen in mijn fotowerk - waar ik me zorgen om maak) Want tenslotte bevind ik mij nog op school en moet alles nog een ontdekking of experiment zijn. En ik moet ook plezier hebben in mijn werk, iets wat ik bij fotografie nu even niet ervaar. Mischien neem ik het te serieus?? Ik vind het namelijk een zeer moeilijk medium, zeker als het om Kunstfotografie gaat. Want waneer is een kunstfoto dan een kunstfoto? Vaak worden mijn fotos ook als "afstandelijk" en "Niet emotioneel" beschreven. Een ander interessant punt. (
Anyway; lang verhaal kort; ik kwam nog langs een goed interview van een fotograaf die het medium "Shilderen" en "Fotografie" passend vergelijkt met de perceptie die mensen hebben als het om kunst gaat. Want een schilderij wordt al veel sneller als kunst gezien dan een foto. En ook wordt een schilderij al veel sneller als "persoonlijk door de kunstenaar" aangezien als een fototje. Het zal mijn meeste bloglezers waarschijnlijk worst wezen, die willen gewoon weten wat ik nu weer heb uitgevroten in Canada, maar ik deel het even met de paar fotografie mensen die hier af en toe een kijkje nemen.
With painting and sculpture, along with writing, their is an inherent acknowledgment of the time the author spent producing the final product, which therefore serves as a much more intimate medium of exchange between the viewer and the creator. Photography on the other hand only depicts the surface of time, namely the miniscule, cropped moment available only to the lens of the camera. The time the artist spent in the depicted space framing the scene, and later developing the film and printing, is both figuratively and literally washed away and lost in the final product. So the viewer really only has their own frame of reference relative to the image at hand, without any sign of the artist's emotion or interaction with the object—something readily apparent in painting and sculpture where texture and material manipulation reveal the artist's interaction over time. This is not always negative I think, because the viewer is left alone to their own interpretations, but I think art is really valuable when the viewer gets to know the artist and where they are coming from. This is where a photographer must relate their subjectivity to the viewer through content and composition. (....)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten