San Francisco (Deel 1)

Vancouver is geen amerikaanse stad. Dat is gelijk het eerste wat ik leerde toen we zondachochtend om 7 uur aankwamen in Seattle. Er was geen hond op straat ( slechts een verdwaalde krant zoals je die uit films kent) maar alles was groot. Het stadium naast het station was van het formaatje Amsterdam arena, en bij de wolkenkrabbers was ook niet moeilijk gedaan over een etage meer of minder. Slechts drie uurtjes geleden was ik mn bed uitgestapt en had ik Vancouver vaarwel gezwaaid, klaar om voor het eerst naar de States te gaan, en ik zat al in een compleet andere wereld.

Maar, Seattle was slechts het beginpunt van onze reis,, want daar wachte de trein die ons naar San Francisco bracht. Het had wel wat weg van een vliegtuig, inclusief stewards aan boord die 26 uur lang at your service waren. Nou ja, voor de reiziger met geld tenminste. Blijkbaar was de trein ergens in tweeen gesplitst. Wij bevonden ons op de sloeber/studenten afdeling, waar de keuze van onze avondmaaltijd bestond uit een cheeseburger uit de magnetron of een muffin ingekocht bij de macdonalds. De rijkelui daarin tegen konden genieten van een “Koffie specialiteitenbar” maar ook een heus filmtheater...
De hele rit werden we op de hoogte gehouden wat er nu weer werd uitgespookt in de eersteklas. “4 O clock we have a wine tasting going on, with some exclusive french cheese”
Dan hoorde je heel de trein weer zuchte, en werd er nog maar een blikje bier opengetrokken. Er zaten voornamelijk arme amerikanen aan boord, waarvan de meeste de hele rit bezopen waren. Maar praten willen ze allemaal wel, dus we zijn de hele rit lastiggevallen door nieuwschierige dronken mannen, die sterke verhalen vertelde over toen ze ook nog fotos maakte enzo.

Na 26 uur in de trein te hebben gezeten, en ongeveer elk mogelijk landschap dat er bestaat te hebben gezien (Van een rit door besneeuwde bergen tot watervallen in een natuurpark) stapte we uit in San Francisco, waar het, Jawel....lekker regende. Even voor de duidelijkheid: mensen gaan in Callifornia wonen omdat de zon daar altijd schijnt. Maar we hadden blijkbaar niet echt geluk. De conducteur verontschuldigde zich nog even voor het weer, maar gooide vervolgens de deur keihard dicht en reed verder naar L.A. (Waar het wel mooi weer was) Na eenmaal de taxi te hebben genomen naar onze verblijfplaats, klaarde het al wat op. En toen begon de fun.

We verbleven namelijk bij Andreas uit Noorwegen, die twee gekke huisgenoten heeft die bij Google werken. Die hadden wel even zin om ons “San Francisco in 300 Minuten” te laten zien, dus zo werden we met onze vermoeide hoofden gelijk door heel San Fran meegesleurt. Ik kan me niet eens meer herinerren wat ik allemaal heb gezien, maar gellukig heb ik de fotos nog. Eenmaal aan het eind van de tour gingen we nog “even” wat drinken. Maar dat “even” resulteerde gelijk in een avond wedstrijd zuipen....In Canada betaal je namelijk minimaal 4 dollar voor een biertje, maar deze bar had bier voor de magische prijs van......jawel....... 1 dollar.

Je kan je voorstellen: die canadezen werden helemaal gek.

De 20 dollar biljetten werden uit de portomonee getrokken, en tot hun verbazing omgeruild voor twinitg blikjes bier. “Its magic!” werd er geroepen, en het was ook magic hoe die blikjes weer in recordtempo leegezopen werden. Nou,dat was dan ook meteen het einde van de eerste dag. Hoe we thuis zijn gekomen is nog steeds een raadsel, maar de volgende ochtend zaten we allemaal “fris” om 8 uur aan het ontbijt.

We “bezochten” vervolgens fysiek het Moma, waar de helft van mijn klasgenoten uitgebreid de banken en stoelen in de lobby hebben getest. Een aantal uurtjes slaap werd alsnog even ingehaald. Volgens mij ben ik de enigste die entousiast door de bovenste etage stuiderde, want daar was (in tegenstelling tot de rest van het museum) interessante hedendaagse kunst te zien.
Naast kunstliefhebbers zijn mijn klasgenoten ook culinaire fijnproefers. Er werd dan ook unaniem gekozen voor de traditionele Amerikaanse keuken die avond. We eindigde in een jaren 50 ingerichte snackbar, waar we geheel in stijl onze burgers and fries kregen. Tot in de kleinste details beleefde we het jaren 50 gevoel, van een kleine jukebox aan iedere tafel, tot kers op je milkshake. Even vergaten al mn klasgenoten hun zorgen, en leek het alsof we in een film zaten. Want zorgen waren er zeker. Morgen zou namelijk de grote dag aanbreken waar er Polaroids in de studio geschoten zouden worden. En even nog ter informatie: Die zijn 200 dollar per stuk. Exclusief 1000 Dollar huur voor de studio. Spanning al om. Wordt vervolgd.