Wancouver

We zitten in de auto en rijden een heuveltje op. Langs de kant van de weg staat een rij met mensen. Ze zien er opgewonden uit. Het lijkt wel alsof Jan Smit cds aan het signeren is. Ik kijk vragend uit het raam.
"Oh, die mensen staan te wachten voor een slijterij van de overheid" zegt Sam.,"je kan hier geen alcohol kopen in de supermarkt dus moet je daarheen” Het begint te regenen, maar de mensen blijven braaf staan. Het is oud en nieuw, en ik ben in Vancouver



“Heb je zin in Sushi?” vraag ik. “Ja tuurlijk” zegt het meisje met de meest vage auto waar ik ooit in heb gezeten. Het is een luchtblauwe Pontiac, met een paar ramen in het dak. “Oh dat dak zit los ” zegt Sam. “In de zomer tillen we hem er af, en dan hebben we een Cabriolet”. Het verbaast me niks. De auto is een ghetto op wielen. Er liggen overal pakjes sigaretten, lege verpakkingen en veel andere zooi. De gordels zitten vast met tape en het dashbord zit zo los als een scheef kastje van de Ikea. De achterbak kan ook al niet open, en soms gaan de ramen niet dicht. Leuk bakkie. “Jij hebt echt de meest coole auto die ik ooit heb gezien” zeg ik.

Haar huis is niet veel anders als de auto. Ik betrap een kakkerlak tijdens het koken, hij probeert van mn tomaten te eten. Ik chop hem met een mes door de helft, en gooi hem in de vuilnisbak, waar de rest van zn familie in ligt. Ik was het mes af met “afwasmiddel” van Palmolive. Ik vermoed dat het shampoo is met een verkeerd etiket er op. UIt de kraan komt bruin water. “Hoeveel betaal je voor dit huis sam?” vraag ik. “Uh, in totaal iets van $1400 ofzo? mischien wel meer?”. Ik zucht. Vancouver is niet echt goedkoop. Dat wordt nog leuk met kamers zoeken.



 Opeens staan we in het donker, blijbaar heeft een van de stoppen het begeven toen Sam de elektrische kachel inplugte. “Oh fuck, ik weet helemaal niks van elektriciteit” zegt ze. We kijken in de meterkast, waar een soort kleine gloeilampen dienst doen als stoppen. “Uh oh, ik denk dat die een beetje lastig te koop zijn hier” zegt Sam “Die worden niet eens meer gemaakt”. Gellukig komt de zwerver die op de gang slaapt ons te hulp schieten “We breken gewoon in bij iemand die niet thuis is en jatten een stop dude! No problem!” We lachen om zijn grap, maar hij bedoeld het serieus. “Nee we gaan ze wel kopen joh, die moeten vast nog wel ergens te vinden zijn”. Sam stapt in haar ghetto car. “Je hoeft niet mee hoor, ga maar lekker in de Cornerstone Cafe zitten, daar heb je gratis wireless” Een paar uur later belt ze op, ze heeft ze niet kunnen vinden.
|


Op de T.v. in de cornerstone speelt een ijshockey wedstrijd. De enigste twee gasten, twee politiemannen van eind veertig, kijken obsessief naar de puk die over het ijs vliegt. “Doe me maar een Cappuchino” vraag ik aan de barman. “Wil je veel foam, of heel veel foam?” vraagt hij. Hij houd twee verschillende bekers voor mn neus“ Uh, doe die maar” en wijs naar een willekeurige beker. Even later krijg ik een cappuchino voorgeschotelt die nog het meest weg heeft van een koffie met badschuim. “Thanks man” zeg ik. Ik roer in de beker om te voelen of er uberhaupt wel een laagje koffie inzit.



In Vancouver schijn je te kunnen Snowboarden en surfen op dezelfde dag. Op de terugweg van de Cornerstone moet ik skieen. Niet dat de cafe aan de piste ligt hoor, maar alle wegen zijn een beetje heuvelachtig en bevroren. Een heuveltje af op sneakers is vergelijkbaar met de zwarte piste in Snowworld. Niet normaal hoe glad. Ik duw mezelf vooruit via een straatlantaarn en glij een paar meter naar beneden. Ik passeer twee chinezen die met veel moeite de weg op proberen te klimmen. De chinezen doen me een beetje denken aan de duitsers in Enschede. Ze zijn echt overal. Een van de chinezen kijkt om hoe ik de weg af glij, en lacht. Hij doet me denken aan Cheng.



Ik kom aan bij een huis waar een kamer vrij schijnt te zijn. Binnen zitten twee gasten van een jaar of 25. Eentje doet er open. Ik krijg een camera in mn hand gedrukt. “Deze krijg je gratis bij de kamer”. Hij gebaart me naar de kelder. “Dit is em dan” zegt ie trots. “Ik kijk rond em vraag waar de ramen zijn 
“Oh uhh,”...... die zitten dr niet in, sorry man”. Hij loopt naar een stopcontact en plugt een stekker in. Een grote daglichtlamp springt aan. “Dit helpt wel een beetje”.
Nou dat wordt hem niet, denk ik bij mezelf...



Terug bij Sam vertelt ik haar over de kamer - kort samengevat “500 bucks and no windows”. “Oh maar dat hebben veel kamers hier in Vancouver”. Het huis is twee blokken bij die van haar vandaan. “Het is maar een kwartiertje van school, je kan het zelfs lopen als je wilt”. Ik denk na. Ik kan hier blijven tot zaterdag, maar dan is er geen plek meer om te slapen. Ook de kat die hier rondloopt is niet echt een pleziertje. Het beest ramt met zn kop tegen je kamerdeur elke ochtend. Omdat ie niet van uitslapers houd zegt Sam. Grote plukken haar vliegen dan onder de deur door, lekker voor iemand met kattenallergie. “Matthew heeft maanden voor een kamer hier in de buurt gezocht, maar niks gevonden, nu woont ie weer bij zn ouders” Matthew knikt terwijl hij Zelda op de Wii aan het spelen is. Sams vriendje is hier ook, best gezellig “Dude, just take that room....couse its really hard to find something close to school!!!”

Ik bel de dudes op dat ik de kamer neem. We hangen nog een kwartier aan de telefoon over mijn idee om een lichtbox/nep raam te maken. “The bassement will be like disneyland” roep ik. De jongen lacht - hij vind het prima. Ook de 7 gloednieuwe mountianbikes die nu officieel in mn kamer staan klinken achteraf toch wel lekker. Zodra er geen sneeuw meer is gaan we mountianbiken in het regenwoud, slecht twintig minuten hiervandaan. Maar toch wel bellangrijker - Er is een gitaar in huis, evenals een zeer grote keuken, tuin en woonkamer. Ik zal toch wel niet veel thuis zijn denk ik bij mezelf.